صنایع دستی هندوستان (هنری به تنوع رنگ‌ها، به گوناگونی ادیان)
تاریخ صنایع دستی هند قدمتی 5000 ساله دارد. بگونه‌ای که نمونه های بسیاری از این صنعت بومی، تنها در حوزه جغرافیایی تمدن دره سند کشف و شناسایی شده‌اند. صنایع دستی در هند موازی با ارزش های دینی، نیازهای مردم عادی و همچنین دغدغه‌ها و تعلقات ذهنی نخبگان حاکم رشد کرده و تکامل یافته‌اند. علاوه بر این، تجارت داخلی و خارجی نیز نقش مهمی را در شکل‌گیری صورت نهایی و کمال‌یافته صنایع دستی مختلف در هند ایفا کرده است. هنرصنایع دستی شبه‌قاره هندوستان تاکنون مقاومت چشمگیری را در برابر یغمای زمانه و تجاوزات خارجی از خود نشان داده و همچنان رشد و شکوفایی ذاتی خویش را در پیش گرفته است.
این موضوع به طور عمده به تفکر باز و بی‌قید و بند هنرمندان صنایع دستی هند و مهم‌تر از همه پذیرش و جذب ایده های جدید به دور از تعصبات رایج و خشک‌اندیشی های مرسوم میان سایر ملل مربوط است.
ما با بررسی تمدن سند با یک هنر سنتی غنی و یک درجه ی بالایی از برتری تکنیکی در زمینه ی کوزه گری، مجسمه سازی، طلا و جواهرسازی، بافندگی و نساجی، تولید چرم، فلز کاری وغیره آشنا می‌شویم.
در دوره ی قرون وسطا هنرمندان هندی توانستند در زمینه ی سفالگری، بافندگی، منبت کاری، فلزکاری، جواهرسازی و سایر موارد به شکوفایی رسیده و پس از آن در امتداد امپراتوری ویجی نگار، در زمینه ی ساخت مجسمه برنزی، ابریشم بافی، جواهرسازی و کنده کاری معبد به جایگاهی بی‌بدیل نائل آیند.
دوره مغول، دوره ی طلایی تاریخ هنر، صنایع دستی و فرهنگ هندوستان بود.مغولان میراثی غنی با خود به همراه آوردند و روش هایی مانند منبت کاری، حکاکی روی شیشه، قالی بافی، زربافی، لعاب و غیره را نیزمعرفی کردند.
امروزه بخش صنایع دستی هند از آنجا که یکی از بزرگترین مولدهای اشتغال می باشد و سهم قابل توجهی در صادرات این کشور را داراست، برای اقتصاد هند بسیار مهم است. خوشه های ایالتی و ناحیه ای، کمک شایانی به صادرات صنایع دستی می کند. صنعت صنایع دستی هند تکه تکه است، با بیش از هفت میلیون صنعتگر ناحیه ای و بیش از 67 هزار صادرکننده و ترویج دهنده ی هنر منطقه ای و استادکار در بازارهای داخلی و جهانی.
در هر شهر صنایع دستی منحصر به آن شهر، شهرت و رونق بیشتری دارد. به عنوان مثال شهر “گجرات” به خاطر روش های تولید پارچه، صنعت چوب و منبت کاری آن، “راجستان” برای تولید روسری و رنگ رزی پارچه، “آسام” به عنوان تولید کننده ی پارچه های ابریشمی و بافندگی شهرت یافته‌اند. شهر “میسور” با تولید ساری‌هایی از پارچه‌های اطلس و ابریشمی شهرت جهانی دارد. شال های کشمیری از نوع ابریشمی، سوزن دوزی، پشمی و ترمه‌ای از شهرت خوبی برخوردارند. میناکاری، کار روی عاج، زرگری و جواهرسازی در شهرهای مرشد آباد، بنارس، دهلی، لوکنو، رام پور و جی پور رونق فراوان دارد.
تنوع عقاید مذهبی تاثیر بسیار زیادی بر صنایع دستی جنوب هند گذاشته است. این منطقه حاکمیت امپراتوری های مختلفی مانند مغول، پرتغال، هلند، فرانسه و انگلیس را به خود دیده است. از اینرو هر کدام از آن ها نشان سبک صنایع دستی سنتی خودشان را برجای گذاشته اند. بگونه‌ای که می‌توان این تاثیرات را در صنایع دستی امروز هند نیز به روشنی مشاهده کرد. اکنون به این صنعت سودآور ارج بسیاری نهاده می شود، به‌طوری که موسساتی از جمله موسسه ملی فناوری مد، آکادمی مروارید و موسسه ملی طراحی در شهرهایی مانند جیپور و راجستان به طور کامل به آموزش صنایع دستی و طراحی می پردازند. اما با وجود همه این تلاش‌ها، ریشه‌های این صنعت، که سررشته آن را می‌توان تا دستان استادکاران روستایی ردیابی نمود، در حال زوال است. تقاضای زیادی برای محصولات صنایع دستی هند در بازار ملی و بین المللی وجود دارد. برای مطابقت تقاضا وعرضه البته همراه با کیفیت، به پشتیبانی فنی بیشتر و نوآوری با شاخصه‌های انحصاری در صنعت نیاز است.
دیدگاهتان را بنویسید